De jongens van Tokio_hotel kunnen bijna iedereen krijgen! Maar willen ze dat ook? BRAVO sprak met Tom, Bill, Gustav en Georg over krijsende fans, sex met groupies en wilde nachten…

Het gebeurde een paar weken geleden. Tom werd op heterdaad betrapt. Hij was in feeststemming, hing om de nek van een blondine, had zijn handen op haar achterste. Maar ook de andere jongens van Tokio-Hotel zijn niet alleen op het podium aardig uitbundig. Geen wonder, bij dat aanbod: Miljoenen meisjes zouden alles voor één nacht met Bill, Tom, Gustav of Georg geven. BRAVO heeft de jongens gevraagd, hoe wild ze echt zijn.

BRAVO: Jongens, nu eens eerlijk! Slaan jullie echt zoveel fans aan de haak?

Tom: Ja dat kan men wel zo zeggen. Het is al meermaals gelukt. Daar past het spreekwoord “Men heeft een haven in iedere stad nodig” goed bij. Maar we zijn ook nog jong.

Georg: Bill en Gustav zijn eerder zo: “Laten we maar s’avonds Monopoly op onze kamer spelen”. Tom en ik spelen dan eerder andere dingen. (grijns)

Tom: Bill zegt ook altijd, dat hij in de ware liefde gelooft. Maar ik denk, je moet de ware liefde zoeken, anders vind je haar niet. En ik ben ijverig aan het zoeken!

BRAVO: Hoe dan?

Georg: Als we schattige fans zien, laten we ons hun telefoonnummer geven. Laten bellen we ze op. Dan zeggen we ze het nummer van de hotel kamer. En dan komen ze naar boven en kan men rustig met ze praten… (grijnst)

Bill: En als jullie nog eens in de stad zijn, bellen jullie ze nog een keer op. Super!

Tom: Hoor eens. Wie denk je wel dat we zijn!

BRAVO: Dringen de fans ook vaak zonder toestemming in jullie hotelkamer in?

Bill: Nee. Alleen als Georg en Tom ze op hun kamer besteld hebben.

Tom: Precies. Bij mij komen ze alleen legaal binnen! (grijnst)

BRAVO: Wie krijgt er dan de meeste meisje?

Tom: Die vraagt hoef je geen eens te stellen!

Georg: Je droomt!

BRAVO: Wat betekent een echt rockleven voor jullie?

Georg: Lol op het podium!

Gustav: Om de twee weken je tanden poetsen!

Bill: Iehh, nee dat is walgelijk!

Gustav: Dat is rock!

Tom: Wij leven dat niet zo echt. Bij rock hoort ook festivals en kamperen en zo’n gedoe!

Bill: Wij rocken eerder op het podium en op feesten.

Tom: Ja, bij feesten maakt het me niet, uit hoe vies het is en hoe je er weer uit komt!

BRAVO:Het maakt niet uit waar jullie verschijnen,de meisjes worden helemaal gek, hoe voelt dat?

Bill: Ik vind dat altijd hartstikke leuk, als onze fans krijsen zosnel ze ons zien. Ik ben blij, als zij blij zijn. Dat is ook heel normaal. Ik vond vroeger ook een aantal mensen geweldig en wilde ze perse ontmoeten. Mij zouden ze vroeger ook een ontzettend plezier hebben gedaan, als ze gewoon kort Hallo tegen me gezegd zouden hebben. Daarom bekommeren we ons graag om onze fans.

Tom: Het kontact met fans is belangrijk. We hebben hen veel te verdanken. Veel beroemdheden vergeten, dat ze niks zouden zijn zonder fans. Wij niet, voor ons is dat erg belangrijk!

BRAVO: Worden jullie ook wel eens bang, als fans helemaal gek worden?

Georg: Soms. Laatst waren we bij een televisieshow en een meisje mocht ons een hand geven. We waren echt bang, dat ze zou instortten. Ze trilde zo erg. En ze begon te huilen.

Bill: Die had het echt helmaal gehad. Ik weet dan nooit, wat ik moet doen.

BRAVO: Hebben jullie truckjes bedacht om de meisjes te kalmeren?

Bill: Ja. Ik praat heel normaal met ze. Dat kalmeert ze, omdat ze merken, dat ik ook maar een mens ben. Belangrijk is, om geen stilte te laten vallen, als je fans ontmoet. Anders worden ze heel snel weer onrustig.

Tom: Maar als je ze vasthoud, wordt het vaak alleen nog maar erger.

Georg: Dan flippen ze nog meer.

Tom: Ach, bij Georg gaat dat nog. Als hij ze omarmt, is het op de een of andere manier oké.

Bill: We maken gewoon grappen en dan word het meer ontspannend.

BRAVO: Veel van jullie fans, stylen zich net zoals jullie…

Bill: …dat heb ik me altijd gewenst. Ik vind het weliswaar leuk als iedereen zijn eigen ding doet en zijn eigen stijl ontwikkelt. Maar natuurlijk vind ik het leuk als anderen het cool vinden zoals ik in de rondte ren en dat dan nadoen. Ik denk dat men daardoor ook zijn eigen stijl vinden kan.

Tom: Het zou super zijn, om eens een concert voor allemaal dubbelgangers te spelen. Allemaal kleine Bill’s, Tom’s, Gustav’s en Georg’s! Dat zou ik gaaf vinden!

Bill: Een kleine Tom heb ik nog nooit gezien.

BRAVO: Hebben jullie veel jongens als fan?

Bill: Ja, verbazingwekkend veel. Wij houden ook van onze eigen muziek. We zijn er blij mee. Er zijn er veel, die coole bands, zoals Linkin Park luisteren en ons dan ook!

BRAVO: Krijgen jullie dan ook liefdesbrieven van jongens?

Tom: Ja wel een paar. Die worden net zo behandeld als alle andere. En krijgen ook een handtekeningen kaart. Maar het is wel een raar gevoel als jongens ons leuk vinden.

Bill: Gustav heeft als meeste brieven van jongens gekregen. Ik dacht eigenlijk, dat ik de meeste zou krijgen. Omdat ze denken: “Als hij zich opmaakt, valt hij waarschijnlijk ook op jongens”.

Georg: Maar als je goed kijkt, zie je, dat Gustav eerder uit die hoek komt! (lacht)

Gustav: Heel grappig! (kijkt grimmig)

Bill: Misschien vallen ze wel op zo een door en door getrainde drummer…

BRAVO: Bellen fans jullie ook op jullie mobieltjes?

Bill: We hebben allemaal een nieuw nummer. Maar als fans onze telefoonnummers toch te weten komen, leggen ze meestal meteen weer op. We zeggen aan de telefoon ook nooit, wie we echt zijn. We gebruiken valse namen en zeggen alleen: “Met Hansi” ofzoiets.

Tom: Ik probeer ze dan af te wimpelen, door akelige dingen te zeggen. (grijnst)

Bill: We nu eenmaal weinig tijd, om uren lang te praten. Zulke telefoongesprekken met fans kunnen ook erg inspannend zijn.

BRAVO: Wat sturen fans jullie?

Georg: Kilo’s liefdesbrieven, foto’s, tekeningen, knuffels.

Bill: Video’s, cassettes.

Gustav: Als ze ons eigen liedjes of gedichten sturen, vind ik dat echt gaaf.

Tom: Er zijn ook al ouders die ons hebben geschreven, dat ze ons goed vinden. En dat hun kinderen nu ook een band beginnen. Dat is gaaf. Anders hangen ze alleen maar op straat rond. Maar in een oefenruimte is het immers gaver en zo doen ze niet zoveel domme dingen!

-------------------------------------------------------------------------------------------

Popcorn Nr. 10-2005

Wat is er zo Japans aan jullie, dat jullie je Tokio Hotel hebben genoemd?

Georg: Helemaal niks! De naam is helemaal toevallig ontstaan. Vroeger heette we Devilish, maar dat vonden we te alledaags. Dus gingen we op zoek naar iets, dat echt bij ons past.

Gustav: Tokio is net zoals wij helemaal crazy. Naar deze stad wilden we ook altijd al een reizen. En we zien tamelijk veel hotels op tour. Dat paste op de een of andere manier goed samen…

 

Tom en Bill zijn ook tamelijk ongewone namen voor twee jongens uit Loitsch bij Magdeburg…

Tom: Ja, maar die zijn echt! Onze moeder dacht, als ze al twee kinderen krijgt, dan geeft ze ze gewoon korte namen. Ik heet ook echt Tom en niet Thomas!

 

Bill, je maakt je soms nogal heftig op. Hoe is het daartoe gekomen?

Bill: Dat is begonnen, toen ik me als vampier verkleed heb met carnaval. Toen heb ik de smaak te pakken gekregen en het dagelijkse opmaken werd voor mij op een gegeven moment heel normaal.

 

En hoe heeft je omgeving daarop gereageerd?

Bill: Bij ons in het dorp keek iedereen eerst stom, maar daarna maakte het niks meer uit, omdat we altijd al met aparte looks opgevallen zijn. En in mij klas waren de reacties gemend. De meisjes vonden het allemaal cool, van de jongens kwamen ook wel domme opmerkingen als “schwuchtel”(verwijfd homoseksueel) of zo iets.

Tom: In de ogen van veel jongens mag een jongen zich niet opmaken of verzorgt zijn. Echt idioot!

 

En hoe reageer jij op zoiets, Bill?

Bill: In het begin heeft het me gekwetst, maar ondertussen maakt het me niks meer uit. Tom en ik hebben eigenlijk al altijd ons eigen ding gedaan en het heeft ons nooit geïnteresseerd, wat anderen over ons zeggen.

Tom: (grijnst) Ja en als iemand mijn kleine broer wat aan wil doen, krijgt hij met mij te maken…

 

Hoe gaat het in de liefde bij jullie, vallen jullie vaak op dezelfde meisjes?

Tom: Ja, super vaak. We vallen altijd op dezelfde meisjes. En er is niet eens een bepaald type, dat we favoriseerden. Als we er een zien, vinden we haar vaak beide leuk!

Bill: Daarom hebben we ook een tweeling nodig! De Olsen Twins zijn allebei schattig.

Alleen, wie neemt wie…?

Gustav: (lacht) Dat maakt toch niks uit, jullie kunnen dan toch eens ruilen!

 

Wat heeft eigenlijk je moeder over je tatoeage in je nek gezegd?

Bill: Ik heb die stiekem laten zetten, door een vriend van mijn moeder. En ik heb hem voorgelogen, dat mijn moeder dat goed vind, toen heeft hij het gedaan. Het deed verschrikkelijk pijn en ik kreeg grote moeilijkheden thuis. Toch wil ik nog een tweede tatoeage!

 

Gustav en Georg, jullie hebben geen piercings en tattoos, dat lijkt bijna een beetje

onopvallend.

Georg: Ja, maar stille wateren hebben diepe gronden. Ik ben niet zo het type voor heftige looks en hou er in het algemeen van als het wat rustiger is. Ik zou nooit een tatoeage laten zetten…

Gustav: Maar ik wel! Mijn plan is een tattoo op mijn rug onder mijn schouders, een keer dwars eroverheen. Verder ben ik ook liever op de achtergrond en laat de anderen die show doen.

 

Hebben jullie op het moment een vriendin?

Tom: Nee, maar ik flirt graag en kus ook graag eens met meisjes. Voor een relatie heb ik op het moment geen tijd!

Georg: Ik voel me ook nog te jong om me te binden

Bill: Welnu, heel eerlijk: we dromen van de grote liefde en voelen ons alle vier op het moment een beetje alleen. Ik in ieder geval zou graag een vriendin willen.

 

Waarop knappen jullie bij meisje behoorlijk af?

Gustav: Grote onderbroeken kunnen echt niet! Als meiden zoiets dragen, krijg ik de koude rillingen. Liever strings of ander sexy ondergoed. Uh, of helemaal niks.

Bill: Ik hou er niet van, als meisjes nagelbijten, walgelijk!

Georg: Mij werken meisje sop de zenuwen, die altijd gelijk willen hebben, nooit toegeven en dan ook nog als een klit aan je hangen!

 

Houden jullie van kussen?

Bill: Echt wel! Tom en ik hadden onze eerst echte kus met hetzelfde meisje! Wij waren 10 en zij al 13.

Tom: Ja, het was in de zomer en we hebben samen in onze tuin gekampeerd. Eerst heeft ze stiekem met mij gekust, toen heeft ze Bill gepakt. Dat was echt raar.

Georg: Met kussen was ik er vroeg bij. Al op de peuterspeelzaal heb ik met alle meisje gekust…

 

Hebben jullie “het” al gedaan?

Gustav: Ja, maar dat was niet spectaculair! Helaas was ik ook maar twee weken met dat meisje samen.

Tom: Het gebeurde met mijn eerste vriendin, waarmee ik bijna twee jaar samen was. Ik vond het super, aangenaam, omdat we elkaar helemaal konden vertrouwen en precies wisten, wat de ander fijn vond en wat niet.

Bill: Of ik al seks heb gehad of niet, gaat niemand iets aan. Alleen dit: Ik had al een lange relatie met een meisje en we hebben zeker niet alleen Mikado gespeelt.

 

Dus heb je al?

Bill: Dat verklap ik niet. Dat blijft mijn kleine geheimpje!

-------------------------------------------------------------------------------------------

Biografie Band

Hun geweldige liedjes, hun bijzondere uitstraling en honderdduizenden fans. Hoe is het zo gekomen?

 

Het begon allemaal toen Bill en Tom met ongeveer 6 jaar met zingen en gitaar spelen begonnen. Tom heeft de eerste grepen van het gitaarspelen van zijn stiefvader geleerd die zelf in een rockband speelde. Later heeft hij zichzelf de rest aangeleerd.

Met 8 jaar begon Bill met het schrijven van eigen liedjes.

Hun eerste optreden hadden ze op een dorpsfeest in het nabij gelegen Magdeburg. Omdat Bill geen instrument speelde, gebruikte de tweeling een keyboard met ingebouwde drum-sound. Na een aantal andere optredens in een Club in Magdeburg treden ze in september 2001 bij het “Gröniger Bad” op. Daar leren ze Georg en Gustav kennen die elkaar inmiddels al van de muziekschool kenden.

Georg: “Het was gewoon zo, in Magdeburg zijn er alleen normale mensen, laat ik maar zeggen, en zij flipten gewoon helemaal. Toen dacht ik bij mezelf, in die band moet ik gewoon spelen!”

De jongens kunnen goed met elkaar overweg en richtte de band “Devilish” op. Bill en Tom zijn op dat moment 12, Gustav 13 en Georg 14. Ze hebben meerdere optredens samen in de buurt van Magdeburg en in Magdeburg zelf.

Ze doen mee aan verschillende wedstrijden, tot in juni 2003, als ze bij een optreden in een club worden ontdekt door de muziek Producent David Jost. Hij biedt ze aan in zijn geluidsstudio een demo op te nemen.

In juli nemen ze dan hun eerste nummers op. Er volgt een fotoshooting en in de daaropvolgende zomervakantie nemen ze nog wat nummers op, waaronder de nummer 1 hit “Durch den Monun”.

Op dat moment weten de jongens nog niet wat ze door dit nummer allemaal te wachten staat. De maanden die daarop volgen proberen ze met hun demo’s de platenmaatschappijen te bereiken. Het lukt.

In Maart 2005 krijgen ze een platencontract bij Firma Universal en veranderen hun naam in Tokio Hotel. In juli wordt hun eerste videoclip bij het nummer “Durch den Monsun” gedraait. Op 15 augustus wordt dan “Durch den Monsun” gepubliceert en op 29 augustus hebben ze hun grote doorbraak en landen op plaats 1 in de Duitse hitlijst, daar blijven ze dan ook vijf weken staan. :“We hadden van vreugde tranen in onze ogen” herinnerd zich Bill aan het moment, dat ze hoorden, dat ze op plaats 1 in de hitlijsten staan.

Op 19 september verschijnt hun eerste album “Schrei!” en op het zelfde moment ontvangt de band goud voor hun eerste single.

Vervolgens winnen ze meerdere prijzen. Op 6 oktober bij de ''Comeet" de prijzen "Best Newcommer"en “Supercomet”. Het moment dat de jongens hun eerste prijs winnen, die van "Best Newcomer" ervaren ze nog als het mooiste moment tot nu toe. Kort daarop winnen ze op 26 november de "Einslive Krone" voor "Beste Newcomer’, en op 1 december de mediaprijs "Bambi" voor "Pop nationaal".

Ondertussen is ook hun album “Schrei!” goud. Ze draaien de clip voor de tweede single gelijknamig aan het album en de komende tour ,“Schrei!”.In december begonnen ze hun eerste tour en ook hun tweede en hun zomerfestivals trokken duizenden mensen! Na het nieuwe album "Zimmer 483" opgenomen te hebben gaan ze weer verder met touren, ook internationaal!

--------------------------------------------------------